Accio, Aparecium, Alohomora - ეს ის სიტყვებია, რომელთანაც მთელი ჩემი ბავშვობა ასოცირდება და დაკავშირებულია ჯ. როულინგის „ჰარი პოტერთან." კარგად მახსოვს, როგორ წარმოვიდგენდი თავს „ჰარი პოტერის" გმირად და ნაჩუქარი ჯოხით, გავყვიროდი შელოცვებს ნაწარმოებიდან.
ცოტა ხნის წინ, როდესაც კიდევ ერთხელ ავკრიფე ონლაინ საძიებო ველში „ჰარი პოტერი", გადავაწყდი სტატიას სათაურით: „ცოცხზე ამხედრებული „ბიჭუნა" ჰარი პოტერიანუ ჰოპლა... ჯოჯოხეთში".
სტატია ვებ-გვერდზე
www.orthodoxy.ge არის გამოქვეყნებული, ავტორი - ნანა ბოკუჩავა და წყაროდ მითითებულია გაზეთი „საპატრიარქოს უწყებანი", №47-51, 2003 წელი, №1, 5, 2004 წელი.
წინასიტყვაობაში მითითებულია, რომ გაზეთმა „საპატრიარქოს უწყებანი" ავტორს დაავალა ნაწარმოების შესწავლა და დასკვნების გამოტანა. აქვე არის განმარტებაც: "დასკვნები კი ყველაზე სევდიანია და უნებლიედ გვაგონებს ზოგიერთი თანამედროვე ოკულტისტის დანაქადებს, რომ XXI საუკუნე იქნება ადამიანის დაფარული ოკულტური შესაძლებლობების გამოვლენის საუკუნე."
სტატია დაყოფილია შვიდ ნაწილად. ერთ-ერთ თავს ჰქვია „ჯადოქრობის პოპულარიზება", რომელშიც ვკითხულობთ „ეს წიგნი ზოგადად ქრისტიანობის მიმართ ოკულტური ძალების სერიოზულ რევანშად შეიძლება ჩაითვალოს."
აქვე
„საგანგებოდ აღნიშვნის ღირსია, რომ ეს შელოცვები არ არის თარგმნილი და დახრილი შრიფტით მოეწოდება მკითხველს."
ავტორი ნაწარმოებს „ნაკმაზ შხამს" უწოდებს, რომლებიც ბავშვებს გასინჯვამდე აგემეს მშობლებმა.
სტატიაში ავტორი ციტირებს თანამედროვე მოძღვარსა და მედიცინის მეცნიერებათა დოქტორს (რომელსაც არ ასახელებს) „მიმაჩნია, რომ ჯოან როულინგის წიგნების გამოსვლა არამარტო უზნეობაა - არამედ ეს გენოციდს უახლოვდება. თავისუფალი გატაცება ჯადოქრობით, ოკულტიზმითა და ქრისტიანისათვის მიუღებელი გატაცებებით კარგს ვერაფერს მოგვიტანს. საუბედუროდ მე დამიგროვდა დიდი და სამწუხარო გამოცდილება იმ ბავშვებთან ურთიერთობისა, რომლებმაც გაუაზრებლად აიტაცეს ჰელოუნის აღნიშვნა. ასეთი დღესასწაულების შემდეგ ისინი იღებენ ფსიქოლოგიურ სტრესებს და ნევროლოგიურ სტაციონარებში ხვდებიან. ჩემთვის, როგორც ექიმისთვის განსაკუთრებულად ცხადია ამგვარი გატაცებების დამღუპველობა. ჩვენთან შემოდის „პოტერომანიის" ტალღა და იგი სრული უეჭველობით დიდ ზიანს მოუტანს მოზარდ თაობას. მანიას მოსდევს ახალი ფსიქოლოგიური მოშლილობები და ეს უბედურების მხოლოდ ნაწილია."
დასკვნაში კი ვკითხულობთ: „წიგნები ჰარი პოტერზე ტოტალური უსიყვარულობით და უნდობლობითაა გაჯერებული, აქ მთლიანად არის უგულვებელყოფილი ოჯახი, საზოგადოება და მტრული დაპირისპირებაა მასწავლებლებთან ანუ აქ ბავშვის სასიცოცხლო გარემო მთლიანად დეფორმირებულია."
გამახსენდა, როგორი სიყვარულით ვკითხულობდი ამ წიგნს, როგორ ვგულშემატკივრობდი სიკეთეებს, რომ ბოროტებაზე გაემარჯვათ. ნუთუ ეს არის ჩემი „ბავშვობის დეფორმირებულობა"?